Saaaaaaaaaaaamen onderweg…
Donderdag was het een hoogdag voor het Johan Van Bellingen Bicycle Team. Na maanden voorbereiding en opbouwen, talloze kapotte bandjes, geen alcohol drinken, niet uitgaan, trainen op plattekaas en pekelharing, niet blijven plakken na de rit, valpartijen, op tijd gaan slapen en celibaat, deden de kopvoorns uit de kweekvijver van talent voor de A-ploeg eindelijk hun Groote Plechtige Communie op de racefiets. Voor het eerst werd de kaap van de 100 km overschreden en wel direct met een lap 50 km.
Het doel van de rit was dan ook de abdij van Westvleteren. Een eindstation met heel veel aantrekkingskracht. Zowel voor al wie rust en bezinning zoekt als voor de liefhebbers van het locaal door de kloosterlingen gebrouwen heilige bier. Veel tijd werd er dan ook niet verloren tijdens de bevoorradingen. Katrien moest helaas een hulplijn inroepen. Maar manlief was wel zo sportief genoeg van de resterende kilometers in clubkledij af te leggen.
Ook deze keer moesten we de kloostergemeenschap van Westvleteren ontgoochelen door het in extremis intrekken van de kandidatuur van Hans Van Havermaet voor de functie van pater-bierproever. Net als 4 jaar geleden lag zijn habijt mooi gestreken klaar, samen met zijn persoonlijke aftrekker en enkele gekoelde bakken. We hebben nog even geprobeerd van Lucas Weyn stage te laten lopen maar deze deal ging niet door.
‘Wij gaan niet moeilijk doen, het heeft lang genoeg geduurd! Trappist!! Brengt er ons direct allemaal 2 van 12!!!’ sprak Peggy tegen Wout, onze persoonlijke bierdienaar. En zo geschiedde. Een aantal keren na elkaar. Maureen kon na afloop een paternoster van kroonkurken maken. Ook werd duidelijk waarom we na de rally van de sportraad altijd boterhammen met gehakt krijgen en nooit met kaas.
Na het bezoek van 53×11 zal de nieuwe toren van de abdijkerk weer een paar meter hoger kunnen gebouwd worden… Hoog genoeg zodat we binnen een paar jaar geen GPS meer nodig zullen hebben en ons einddoel al zullen kunnen zien vanop tientallen kilometers afstand.
Met dank aan Leen De Cock voor de emmers met warm water en om ons te laten omkleden tussen de bierbakken, en Mark Peeraer voor het ter beschikking stellen van de volgwagen.
L.
Spelt-prikken
Een gans hotel afhuren en dan met slechts 5 man afkomen: een goede zet om niet te veel last van andere hotelgasten te hebben. Moeten we zeker nog doen.
Dit jaar ging de fietsmeerdaagse naar Gerardmer (Vogezen), in het hotel Au erge du Lac. Er was ons een mooi uitzicht op het meer beloofd. Maar daar hebben wij toch niets van gezien. Waar wel iets aan te zien was, was de gastvrouw. De tweelingzus van Eva Longoria… Nog nooit 5 mannen zo flink hun bordje zien leegeten en elke morgen zo vroeg weten opstaan.
De weersvoorspellingen voor dit verlengd weekend waren niet echt gunstig en tijdens de autorit stopte het niet met gieten. Hierdoor liep de verplaatsing in de Dacia van Speltie (Meer wagen voor minder geld!) enige vertraging op. Maar niet zoveel als de auto die Jean-Claude Van Damme vervoerde. Die is naar verluidt bij iedere bakkerij gestopt. Waardoor de heenrit 8 uur duurde. Genoeg tijd om het te hebben over persoonlijke gemiddeldes en gereden kilometers per week. Wat Steven Cassiers deed opmerken dat zijn return on investment wat het fietsen betreft bijlange na zo slecht nog niet is.
De eerste rit over de Route des Crêtes werd geselecteerd omwille van zijn mooi panoramisch uitzicht. Helaas was de mist zo dicht dat er met moeite 10 meter ver gekeken kon worden. Net genoeg om de overgebleven sneeuwhopen langs de kant van de weg te zien en om de temperatuur op de GPS af te lezen: 5°C. Maar wel lekker droog. Het centrale thema aan tafel was ‘Problemen met uw darmen’, een panelgesprek gemoderereerd door Speltie. Zo kwamen we te weten dat gans de Garmin ploeg op spelt rijdt.
De dag nadien stonden de Ballon d’Alsace, de Col du Hundsruck en de Grand Ballon op het programma. Stralend weer! De koninginnenrit maakte duidelijk dat er ook bij 53×11 met 2 versnellingen wordt gereden. Enerzijds zijn er leden die op een radijs en een blaadje sla de Grand Ballon naar boven moeten rijden, anderzijds zijn er leden die een halve apotheek in hun koffer meebrengen. Steven gaf aanvankelijk nog een hoog waarderingscijfer aan de rit maar dat cijfer daalde vanaf de eerste serieuze kilometers van de Ballon d’Alsace evenveel als het stijgingspercentage klom. De Grand Ballon was er voor sommigen te veel aan. Speltie zat er zo doorheen dat hij opeens toch Frans begon te spreken. Steven had op het eind van de rit 4900 kCal verbruikt… ‘s Avonds ging het medisch praatje over het snurken van de kamergenoten. Vooral Tin-tin had niet kunnen slapen door het gesnurk van Steven. Volgens Thierry was dat op te lossen door speltbrood. Maar David zag dat niet zitten om dat ‘s nachts in zijn oren te steken. Met snurken had Speltie geen problemen. Hij sliep alleen op zijn kamer.
Tijdens de derde rit werd een nieuw stukje Vogezen verkend: Col du Wettstein en Hohrodberg. Om af te sluiten met de onvermijdelijke Platzerwasel. Slechts na een kwartier zagen kon Tin-Tin overtuigd worden van hem op te rijden. ‘s Avonds in La Bresse kwamen we nog een andere club uit Hamme tegen (9 leden waarvan er 6 meegingen naar de Vogezen…). Thierry had ondertussen de smaak van Speltfort te pakken en hij beloofde plechtig dat hij iemand (een zekere Jan Bogaert) van zijn huidige club (De Jan Bogaert vrienden) ging proberen overhalen van lid te worden van 53×11.
Tin-tin had nog even een voorstel om een bom onder het klassement te leggen door op maandag morgen om 5u nog een ritje te gaan doen.
De keuken kreeg van iedereen een dikke 9. Krachtvoer dat qua presentatie en smaak de cuisine van vorig jaar naar de kroon stak. Spijtig voor Speltie zat er overal kaas, melk en eieren in. 3 dingen waar zijn darmen niet tegen konden. Maar hij had wel iedere keer als eerste zijn bord leeg.
Dag 1: Col de la Schlucht (vanuit Gerardmer), Route des Crêtes, Col du Bramont
Dag 2: Col des Feignes, Col de Fenesses, Ballon d’Alsace, Col du Hundsruck, Grand Ballon, Route des Crêtes
Dag 3: Col de la Schlucht (vanuit Gerardmer), Col Du Wettstein, Hohrodberg, Platserwasel en Route des Crêtes/Col de la Schlucht (vanuit Munster)
L.
Verzopen
Zondag om 8u30 stonden 11 gemotiveerde wegduvels in hun zondags kostummeken te trappelen voor de rit naar het Verdronken Land van Saeftinghe. Koen durfde het voorlopig nog niet aan van opnieuw met de B-ploeg mee te rijden. Het pijnlijk débâcle met zijn buitenband nog vers in het geheugen. In de polder van Kieldrecht kregen we nog even de wind vol in de rug. Zo voelt het waarschijnlijk om met een elektrische fiets te rijden. Maar met Doel in zicht was het uit met de pret en vonden de weergoden het tijd om de wind en de regen te activeren en de chauffage af te zetten. En in deze context mogen natuurlijk ook een aantal lekke banden niet ontbreken. Wederom was Peter De Cock de redder in nood met zijn pomp.
Gelukkig nodigen deze omstandigheden uit tot het lanceren van diep-filosofische vragen (genre: Is uw broek ook al nat?). En Claire bracht een voor de weersomstandigheden aangepast schlager-repertoire uit haar nieuwe CD “Vollenbak Humperdinck!”.
Een verkorte versie van Zeeland op zijn best. Maar bij deze weersomstandigheden verliest deze rit toch wel veel van zijn charme.
L.
Zomertijd
Zondag 31 maart was het de omschakeling naar het zomeruur. Eindelijk konden we uitpakken met onze korte koersbroek en koerstrui korte mouw. Ook de zonnecrème lag klaar. Een blik op de thermometer leerde ons dat het…
Opnieuw…
Zondag 31 maart was het de omschakeling naar het zomeruur. Verkleed als een eskimo stond iedereen te bibberen voor de rit van Forza Elversele. Opvallende afwezige was de aanvoerder van het klassement van de voorbije week. ‘Een gebrek aan professionele ingesteldheid!’ zei zijn compaan uit Lokeren, die prompt zijn podiumplaats overnam. Ook enkele afwezigen want het was Pasen en dus moest er naar Paaseieren gezocht worden. Zoals elk jaar hadden enkele leden blijkbaar weer een paasei tegen hun kop gekregen. Joeri had zelfs een nieuwe fiets van de klokken gekregen. Eén van onze meest vooraanstaande leden kon maar niet zwijgen over zijn recordverbetering van de voorbije nacht (inderdaad, 1 uur en 2 minuten. Handgestopt).
De rit van paasmaandag (vertrek om 8u30 welteverstaan) begon met een gynaecologisch hoogstandje aan de fiets van één van de vedetten van 2012. Een afgebroken derailleurwieltje verhinderde één van onze meest ambitieuze leden om uit te pakken in de polder. Afgebroken door de kou of door overmatig te trainen, het is moeilijk te zeggen. De wind zorgde voor vrij veel positiewisselingen tijdens de vrije stukjes en spontane waaiervormingen vanaf Hulst tot aan de Mirabrug.
Volgende week:
– Jacques Trappist pakt een post…
– Johan Van Bellingen laat niet onder zijn duiven schieten…
– Organisatie Ronde Van Vlaanderen gaat volgend jaar geen wandelaars meer toelaten op Koppenberg…
– Opnieuw technische mankementen?
– Parijs-Roubaix
L.