De Walter De Smet CLASSIC CHALLENGE
Zondag was het de Walter De Smet CLASSIC. Een rit van 95 kilometers naar Sint-Lievens-Houtem. Hier en daar aan de start werd geopperd dat een classic eigenlijk meer dan 100 km moet hebben. Waarna de naam van de rit prompt veranderd werd in de Walter De Smet CHALLENGE. Maar daar kon Walter De Smet dan weer niet mee lachen. Dus maakte hij gebruik van zijn artistieke vrijheid om tijdens de rit een extra lus van 10 km te maken. Waarna de rit bij aankomst weer omgedoopt werd tot de Walter De Smet CLASSIC.
Sinds vorige week hebben we een nieuwe clubkampioen. Het is Veerle Van Geyte. Zij rijdt dus volgend jaar de Champions League. Voor het tweede ticket van de Champions League blijft het echter heel spannend. Zowel Gert Van Geyte (broer van) als Geert Vercammen als Harry Peelman komen hiervoor nog in aanmerking. En door het spel van de bonificatieseconden kan zelfs Maurice Weyn nog als vierde hond met het been gaan lopen.
Minstens even boeiend zijn de gebeurtenissen in de degradatiezone. Wie geen 10 ritten haalt degradeert volgend jaar onverbiddelijk naar de B-ploeg. Ambras verzekerd!
De laatste ritten gaan dus met andere woorden geen gebrek aan deelnemers hebben.
Cadstrand
Vandaag was het de traditionele rit naar de zee. Hoewel er tijdens de week alleen maar slecht weer berichten te lezen waren, was het vandaag perfect fiets, strand, terrasjes, barbecue, bi-mono-no-kini en tutti frutti weer.
De strijd voor het klassement is ondertussen ook in zijn laatste fase aan het komen. Bijna alle toppers waren dus paraat aan de start. Opvallende afwezige was Peelman senior die in Toscane zijn vorm wilt aanscherpen. We zullen hem een kaartje sturen want naar het schijnt is het ginder in Italie aan het gieten. Ook afwezig was de wereldkampioen MTB van St Anna die in extremis graafwerken voor de nutsvoorzieningen aan zijn bouw moest afwerken.
Ook de Gruppenführer van de B-ploeg probeerde roet in het eten te gooien door een alternatieve rit naar Terneuzen te afficheren. Hiermee kon hij 2 vaste klanten uit de A-ploeg tot een testrit verleiden, nl Maurice Weyn en Gert Vandevelde. Deze bekloegen zich dit echter al heel snel. Naar verluidt stuurde Ambras zijn regiment al vroeg over een kasseistrook wat tot een bandbreuk bij Jacques De Bondt leidde. Vervolgens stal Lucas Weyn een eerste keer de show door de depannage te saboteren. Toegekomen in Terneuzen toonde Ambras Boel aan zijn manschappen alle straten en ronde punten van de havenstad alvorens na een uur toch de zeedijk te vinden. Dit veroorzaakte de gebruikelijke schampere opmerkingen en kritiek bij Lucas Weyn. Wanneer er tijdens de terugweg weer discussie rees over het te volgen traject, deserteerde Lucas Weyn samen met Gert VandeVelde.
Terug naar de rit naar de Cadzand. Michel moest halfweg de heenrit een sanitaire stop inlassen. Volgens Peter Bauwens omdat anders dat water te veel op zijn hersenen begint te drukken. De klassementsaanvoerster begon in Moerbeke al met haar kleren uit te spelen. Bierland maakte rechtsomkeer even voor Terneuzen. Wat uiteraard niet zonder gevolgen voor het klassement kan blijven.
Tijdens de terugweg wouden Audi Van Geyte en Peter Van Huffel het record van vorig jaar verbeteren. Hun plan werd echter verstoord door een groep Assossers uit Willebroek. Om de ontgoocheling te verwerken besloten we dan maar om in de Heide van Waasmunster ons te gaan volstoppen met crême glace en crême fraiche.
Volgens Peter Bauwens kun je in bepaalde zaken op Duizend Appels ook goede crême fraiche krijgen. Maar daar kost het dan wel 100 euro.
Het wereldkampioenschap Mountainbike van Sint Anna
Drukke dagen voor de Wuitensgemeente. Zaterdag kwam Laura Lynn en Fata Morgana langs, en zondag werd het wereldkampioenschap mountainbike van Sint Anna georganiseerd. Hoewel een aantal toppers op het nippertje afgezegd hadden (Sastre, Evans, Valverde, Steegmans, Boonen, Pantani, Meys,…) stond er toch nog een kwalitatief hoogstaand gezelschap aan de start. Hierbij de winnaar van vorig jaar, Jacques – El Toro – Trappist, Walter De Smet, Lieven Van Erdegem en Wouter Huylebrouck (de vicewereldkampioen van vorig jaar), kortom de wereldtop van Sint Anna.
Jacques Trappist vond hier een parcours op zijn maat met 2 mondaine horecazaken langsheen het traject: herberg den Herberg en café Sint Antonius bij Marianne.
Walter vertrok als een raket en leidde het pak bij de eerste doortocht. In de derde ronde trapte hij echter op zijn adem en draaide zijn tong tussen zijn voorwiel waardoor hij de anderen voor moest laten gaan. Wouter had deze morgen vroeg al 20 Brusselse bandieten in den bak gestoken en kwam hier wat scherpte tekort. Lieven, de ruwe diamant uit de Ardoystraat, had zijn race goed ingedeeld en naderde heel kort op de kopgroep. Helaas voor hem was de wedstrijd 2 ronden te kort. Jacques had voor de wedstrijd zijn fiets afgewassen met trappist en domineerde gans de race de kopgroep. Toch even opschudding toen op het einde van de laatste ronde een snoodaard als eerste het veld uitkwam. Maar met een ultieme krachtinspanning zetten JT via de binnenbocht orde op zaken om zo voor het tweede opeenvolgend jaar wereldkampioen van Sint Anna te worden. Na de rit werd onze winnaar overladen met bloemen, gelukwensen en contracten voor de na-Tour criteriums. Waaronder dat van Aalst waar hij deze avond al te zien was.
De Rode Duivels
Zondag was een rit van de webmaster. Dat betekent uw wekker zetten om kwart na acht om rond vijf na halfnegen toe te komen en deel te nemen aan een talkshow terwijl in de achtergrond voor alle zekerheid iemand zijn kopserie gauw nog vervangt. Evenwel om kwart voor negen vindt de ritpeter toch de tijd gekomen om zich op weg te begeven.
Een rit met 4 vrije stukken, iets voor de grote kleppers dus. En wees gerust er zitten er een paar in de club met een grote klep (en niet enkel in de B-ploeg). Alleen mag het dan niet regenen zoals zondag. Geen probleem, de kans voor de mensen van de tweede rij om zich uit te leven. De eerste twee vrije stukken waren door de regen op reserve gereden. Geen probleem ook, altijd rechtdoor tot aan een beek. Voor het derde vrije stuk in de polder was een half woordje uitleg nodig: 1 km kaarsrecht langs de bomen, dan eerste baan links 3 km rechtdoor steeds langs de bomen tot een kruispunt, dan terug 1 km kaarsrecht langs de bomen. Normaal zelfs voor iemand met het verstand van een één-cellige geen probleem, maar om de woorden van René Vandereyken te gebruiken: met Maurice Weyn, 2 GPS-ers en onze gediplomeerde landmeter in de kopgroep, ja dan weet je dat het heel moeilijk gaat worden…
Onze actieve senior: aan de eerste baan links rechtendoor! Niet meer teruggezien. De rest van de kopgroep na een dikke km van het 3 km lange kaarsrechte stuk, linksaf, niet aan een kruispunt en ook niet langs de bomen. De ritpeter verloor er zowaar een beetje zijn kalmte bij en zat al met de daver op het lijf voor het laatste vrije stuk in Wachtebeke: 6 km met halfweg… 1 bocht… naar rechts!!!
Enfin, aangezien ik dit hier kan neerschrijven begrijpt u dat we zondag toch nog allemaal veilig en wel thuisgeraakt zijn.
De stier van Sint-Anna
Zondag was het een rit van Ivan. Dat betekent uw wekker zetten om kwart voor zes om alvast een uurtje los te rijden op de rollen en vervolgens om acht uur aan de Bierhoeve te staan. Want Ivan vertrekt stipt om halfnegen. Tijd om uw boterkoeksen weg te slikken of uw naam leesbaar op het rittenblad te schrijven, vergeet het.
Verder leek het een gewone rit te worden. Er werd wat gebabbeld over de Tour en de nieuwe generatie EPO. Maurice probeerde tijdens het vrij stuk in de bochten tegen 45 km/u UCI-punten op te rapen. Walter De Smet dacht vooruit en zaaide overal langs het parcours bananenplanten. Peter Van Huffel had weer een hoofdstuk uit zijn roman ‘Verkeerd rijden met behulp van GPS’ gelezen. Kortom, niets bijzonders te melden. Tot… plots…
Een DECOLLETE!
EN DAN… nog één!!
EN… nog één!!!
De stier van Sint Anna twijfelde geen moment en deed wat hij moest doen: “Hey schoon p***ken (1), wilt gij met mij eens ******* (2), en daarna gaan ******* ****** *** *****(3)?”. Jacques Trappist, altijd kwiek, met scherpe blik en alert de hoofdzaken van de bijzaken onderscheidend. Een echte vakman.
Voor de volledigheid vermeld ik nog even dat er geen gaatje gevonden werd bij het naast elkaar leggen van de agenda’s van Jacques en de dames. Volgende week beter!
(1): aantrekkelijke jongedame
(2): intiem zijn met
(3): zie (2)
Bertem
Een rit van onzen Ivan, dus de meesten (zelfs Van Huffel en Jacques Trappist) waren slim genoeg om op tijd te komen. Maar er zijn natuurlijk steenezels en koppige steenezels, jawel……Michel is niet te temmen en was natuurlijk weer hopeloos te laat. Hij pleegde nog een telefoontje naar onze meedogenloze Ivan (we waren dan al bijna in Dendermonde) maar die wou niet weten van medelijden met te laatkomers en hield het tempo even strak. In Opdorp had de koppigaard ons eindelijk te stekken, hij is daarna toch nog een klein half uurtje stilletjes geweest, mijn gedacht.
Opvallende aanwezige, de man met het geweldig lichaam, hij had deze keer een gemixte kledingcombinatie aan en het was zo nekeer iets anders, laat ons zeggen.
Walter De Smet dolgelukkig want Mark was er met de volgwagen dus moest hij zijn tros bananen niet op zijn rug meezeulen.
Om onze oude vos zijn onstuimigheid enigszins binnen de perken te houden, hebben we de remedie gevonden deze keer. Laat hem direct na het vertrek een slordige 30 km kop doen met tegenwind en de volgende 60 km is hij bedenkelijk rustig. Daarna vlamde hij toch weer als een bezetene een drukke baan over, dus de volgende rit verplicht 50 km vooraan!
Het was een mooie rit, vlak volgens de kalender, maar het was al min of meer aangekondigd (en ik wist het nog goed genoeg van de rit naar La Roche) eenmaal Leuven gepasseerd een tijdje ‘toek’ van die venijnige hellingskes. Voeg daarbij een stevig tegenwindje en je wist je longen weer exact liggen.
Het vrij stuk was letterlijk ‘vrij’ deze keer. Sommigen vlogen tegen dik 60 over het asfalt, Harry vond het de geknipte moment om een frangipanneken te verorberen en den overschot hing dan maar gedwee in het wiel van de gebakjes-man.
Op het terras had Cyriel gezorgd voor een rasechte crunchy Granny-koek en die vielen duidelijk in de smaak bij onze ritpeter, drie pakjes heeft onze schoefel binnengespeeld. Maar allij, hij had het misschien wel een hééééél klein beetje verdiend na zijn 2e plaats in de koers op zaterdag en 130 km kop met dat windje op zondag.
V.
Denderhoutem
Het ‘samen uit, samen thuis’ concept van onzen Tom vandaag en direct een voltreffer want 19 enthousiastelingen blijgemutst klaar voor de start. Ivan wou de lijn van het op tijd vertrekken aanhouden, maar besefte plots dat Tom er nog niet was, dus toch nog eventjes wachten. Van Huffel ook weer te laat. Geert Bierland had zijn lesje effectief geleerd en was op tijd. Steenezel Jacques Trappist had wederom zijn boot gemist. Opvallende afwezigen, Koen Casteleyn en Jantje galop. Zal de paardenkracht van Jan het halen tegen het pluimgewicht Koen op de Ventoux? We horen het ongetwijfeld volgende week.
Een zaaaaalig tempo werd aangehouden en het rechtstaande zwembad en de witte molen waar ik anders al puffend voorbij stoof, werden nu gemoedelijk gepasseerd. Toch is het ons Raket gelukt om weer twee dikke kruisen te verzamelen op zijn waaghalzerij-kaart. Als ze vol is, volgen er sancties hé Maurits! Michel volgde zijn voorbeeld en sneed een niets vermoedend mede-rennertje tot tweemaal toe de pas af.
Een eerste vrij stuk was er in Moorsel en Pieter kreeg het lumineus idee om eerst een individuele plaspauze in te lassen. Viel dik tegen daarna ondervond hij, wij hadden ondertussen een valling opgedaan van te staan wachten in die wind.
De finale in Zogge was voor een groot stuk tegenwind, maar onze Peet had het vorige week al duidelijk gemaakt dat er met hem zeker nog niet moest gelachen worden en zat weer goed vooraan bij de echten. Toch moest hij vrede nemen met een vierde plaats toen hij ondervond dat 54 tegenwind nog niet genoeg was om zijn tegenstanders te breken.
Op het terras geen uitgetelde, ontplofte kalkoentjes deze keer en iedereen kon nog geamuseerd een klapken doen. Het leven kan mooi zijn met een beetje chance op een zondagmorgen!
V.
Rally van de sportraad – de herkansingsrit
Na de schandalige snelle rit van vorige zondag (waar ik als een weesje werd achtergelaten, tijdens de rit werd opgevangen door de yellow-bikers en na de rit werd getroost door de blauwe wolk) was het de moment bij uitstek om terug hun punten te verdienen. Ze hadden het diep verkorven die zondag en ze waren één voor één snugger genoeg om te weten dat ze nu iets goed te maken hadden.
We vertrokken en reden een tijdje tegen bijna dertig per uur, had ik ze nu echt zoveel schrik aangejaagd? Maar je kan het al raden, belachelijk wouden ze zich nu ook niet maken en stilletjes aan werd het tempo een beetje opgetrokken. Even kwamen ze weer in de verleiding om terug beginnen rond te draaien, maar Gertje 1 keek nog eens om (zijn 43e keer ongeveer dan), zag de kwade donderblik van het 53×11-stertje achter zich en verwittigde Harry, Peter en Gert 0 dat ze hun actie maar beter konden staken. Het is ons uiteindelijk dan toch gelukt om samen aan te komen tijdens een bepijlde rit.
Op het terras bij Cyriel viste Van Huffel als ultieme slijmzet de lievelingsnootjes uit het potje om voor het kwade vrouwtje klaar te leggen en ze zo gunstig te stemmen. Zo zie je maar, diep in de grond en al kost het hun dan tonnen moeite, zijn het al bij al echte schatjes.
V.
Carglass herstelt
Karine had ons al verwittigd dat haar stoere beer de laatste weken een beteken raar deed. Zelf vonden wij dat dat nogal meeviel: “Au die Van Geyte, die is altijd zo”. Het was begonnen nadat hij in Moerzeke geprobeerd had dwars door een auto te rijden. Maar wat de echte Mozes met de Rode Zee lukte, lukte niet met een Moozes. Sindsdien hield hij niet op met zagen naar een tatoeage met 4 ringen.
Maar na de rally van de sportraad van vorige zaterdag beginnen we toch te twijfelen. Na eerst de rally met de vroege shift gereden te hebben, reed hij nog een eindje mee met de tweede shift. Wij dachten omdat het parcours langs zijn deur ging en hij daar zou afstappen. Nee dus. Nog eens 90 km op kop losrijden in de polder…
De organisatoren van de rally mogen zich echter ook kopzorgen beginnen maken. ‘Ruime bevoorrading’ was aangekondigd in het gemeentelijke reklaamblaadje. Niemand van de deelnemers die echter onderweg een standje met stukjes fruit, koekjes of sportdrank bemerkt heeft. Zelfs niet zij die de rally twee keer gereden hebben…
Woubrechtegem
De zomer laat op zich wachten, voor het vertrek nog snel de buiensite eens controleren, dat ziet er te doen uit en weg zijn wij. Ivan hield een vertrek-stiptheidsactie vandaag en dat zullen Michel, Geert en Gert VG geweten hebben, die konden al direct beginnen met een vrij stuk. Geert Bierland heeft zijn lesje nu wel geleerd, volgende keer komt hij zeker op tijd, beweerde hij. Ondertussen zat Ivan de verschrikkelijke zelfgenoegzaam in zijn vuistje te lachen. Opzet geslaagd! God weet hoeveel te laat gekomen, verdwaalde 53×11-ertjes er ons nu nog aan het inhalen zijn.
Opvallende afwezige, onze kersverse halve-eeuwling. Als een oud wijs man beloofde hij de laatste feestgangertjes zijn komst voor de rit. Jammer, maar helaas. Maar we verstaan dat, weer een jaartje ouder dus weer wat strammer, minder fit, minder snel gerecupereerd, meer uurtjes slaap nodig, wat sneller vatbaar voor allerhande infecties, de spierfunctie niet meer zo optimaal, de goesting al eens kwijt, …………Voor de rest ziet ge er nog goed uit zulle Peter!
En dan gebeurde waar iedereen al lang voor gevreesd had. De dag des oordeels was aangebroken…….Den Ivan had zijne form gevonden! Knippie had al opgemerkt dat de ritpeter een redelijk groot verzet trapte, al bibberend vroegen we ons af wat zijn trainingsschema ons nu ging draaien. Een redelijk strak tempo op de hellingskes had de man voor ogen en zijn wil geschiedde. De klokken van de zondagsmis waren op twee plaatsen als een lokroep aan het luiden, even was de verleiding groot om de gelovigen te gaan vervoegen.
Maar neen! Dit vals plat (want Ivan vindt alles vals plat) was een goeie voorbereiding voor La Roche, dus blik op oneindig en stampen, stampen, stampen.
Bijna thuisgekomen vroeg de ritpeter of er een vrij stuk moest komen. Maar “nee, dank u”, “dat moet niet echt” en “zo goed als dat we het gehad hebben” waren de antwoorden. Het is maar om te schetsen hoe het met die arme rennertjes gesteld was. Volgende pijnigingsessie zondag 6 juli (Bertem, 130 km). Ik denk dat ik eens naar Patricia ga bellen.
V.
PARIJS – ROUBAIX Verslagje door Jacques Trappist
Enige achtergrond informatie:
– Kelly (no comment);
– De busreis voor deze klassieker werd georganiseerd door een fietsclub te Heusden gesponsord door wasproduct ‘BLAN®’;
– Leo, is de warrige webmaster en zijn lievelingsdier is een pauw;
– West-Vlaams is erkend als een vreemde taal; en
– Ché is een hoogstaand kwalitatief literair werk met enkele zedige afbeeldingen.
Zaterdagavond om een uur of zeven krijg ik de kriebels (t was eerder elf uur, maar ja, openen met nen klassieker is hier meer van toepassing)…Na een loopwedstrijdje te Bazel, waar ondergetekende ondanks zijn voornemen het rustig aan te doen, zijn winnaarshart niet kon verstoppen en alsnog op de 5 km met de bloemen ging lopen, volgende een cafébezoek. Ons Kelly was wéér niet van de partij, maar niet geklaagd, mijn beste vriend stond alweer voor mij aan den toog te blinken. Tot zover een doordeweekse zaterdag. Toch had ik mijn fiets bij en eigenaardig genoeg was ik niet alleen. Nog enkele andere gekken vielen binnen met hun stalen ros. Met de camionnette van Smet Raket werd koers gezet richting Heusden, maar naar gewoonte was het wachten op Misel…
Op het kerkplein te Heusden liepen nog meer fietstoeristen rond en kwamen we nog meer bekende gezichten tegen. Jaja, dit was de avond voor de grote dag. Jacqie en co gingen hun grenzen aftasten en dé kasseiklassieker Paris-Roubaix proberen te overleven. De 2 bussen werden gevuld met nog meer wacko’s, sommigen reeds in hun sexy blan-pakje. De fietsen werden in de aanhanger geladen. Uit het groot aantal groene bandjes (en wielen) die aan de kant lagen, bleek dat onze vrienden niets aan het toeval overlieten en dat de fietszaken in Hamme en omstreken een aardige stuiver verdiend hebben aan deze lucratieve fietstocht. De aftocht werd geblazen met bestemming: lichtstad.
Na omzwervingen in de buurt van Kortrik (er moesten nog enkele coureurs van de Westvluuten opgepikt worden) werd de bestemming kort na 4 uur bereikt. Geen Eifeltoren, maar toch kwamen enkele lichtjes ons tegemoet. Geen roze lichtschijnsels, maar deze van de vroege (fiets)vogels die hun rit richting vélodôme reeds in gezet hadden. Na een korte voorbereiding werd de eerste stempel gezet en werden de spieren om half 6 in werking gebracht. Geruisloos zwermde het peloton aangedreven door (hoe kan het ook anders) de 53X11’ers door het golvende landschap. Even later, werd er met aandrang gevraagd om ‘ni zerre te riën’ zodat er nog even van la douce France genoten kon worden. Enkel Leo’s supporters op het erf van boer Charel verstoorden de rust… Er sijpelde ook nieuws door van de toestand van de kasseistroken: ‘d’ helle legt vetteg weh’. Lap, die buitenlanders zijn toch zo moeilijk te verstaan…
Na een koffiepauze op 50 km werd het kaf van het koren gescheiden. We waren niet gekomen voor een toeristisch fietstochtje. Na 80 km volgde de eerste officiële tussenstop. Leo wou de douche eens testen maar bleef met zijn voet in de Franse wc hangen, gelukkig zonder veel erg, ‘t was er toch zo glad met al die bruine zeep. Het serieuze werk kon aangevat worden. De eerste pavé van in totaal 28 diende zich aan. Deze kasseistroken lagen er inderdaad vervaarlijk bij, maar met wat mountainbike- en crosservaring werd het eerste contact met de blauwe steentjes gelegd. Het was meteen liefde op het eerste zicht, wat niet gezegd kon worden van die prutsers die liever te voet gingen of er zich al letterlijk bij neerlegden… Voor de echte Flandriens kon de pret pas beginnen!
Na de derde tussenstop te Arenberg kwam Misel, na alweer lek te hebben gereden, aansluiten. Ook Pieter vervolledigde de groep. Bart De Wilde, Jan Van Damme, Bert, Wim de Tollenaere en de ex-voorzitter voelden het kriebelen en schoten enthousiast uit de startblokken richting Bos van Wallers. Ongelooflijk wat zo’n fiets moet weerstaan en een echte kwelling voor lijf en leden. Het aantal kasseistroken was reeds gehalveerd en de eerste tekens van vermoeidheid dienden zich aan. Na bijna 200 km kwam Johan nog bijsluiten. Enkel langs Leo’s kant was geen teken van leven te bekennen. Vier musketiers (Walter, Pieter, Johan en JT) trokken zich op gang. Ik begon de kilometers te voelen en langzaam maar zeker werd de slijtageslag in mijn nadeel beslecht. Het olijke trio mocht begaan, het werd mijn eindstrijd. Mijn vrienden de kasseien werden nu mijn grootste vijanden. Zelf werd ik een prutser die zich langzaam over de steentjes sleepte. Met opengesperde bek, naar adem happend als een vis op het droge, en ogen op oneindig maalde ik de kilometers op pijnlijke manier af. Schouders en polsen kraakten in al hun geledingen. Bij diep inademen leek het erop dat die 5 kilo bananen terug naar den Afrique wilden. De kruistocht werd al zwalpend als de Marie-Louise verder gezet. Dat Tommeke en co dit leuk kunnen vinden, niet te vatten, je zou voor minder coke snuiven. Gelukkig zocht ik mentale kracht bij de recente hits in mijn mp-3-spelertje en met de lekkere beats werd de snelheid aangezwingeld. Wauw! krijste Kylie uitbundig in mijn oren, bedankt voor het compliment maar laat me nu effe alleen, want ik ben der belange nog niet. De laatste bevoorrading werd met de moed der wanhoop bereikt én achtergelaten…
De laatste dertig kilometers waren de lastigste van mijn leven. Samen met enkele andere lijken speelde ik regelmatig haasje-over. Ik pikte mijn wagentje aan bij de kleine treintjes die passeerden, maar al snel knapte de elastiek door. Nog meer dan een uur te rijden, tijd genoeg om na te denken en toch vloog er maar een gedachte door mijn verschrompelde grijze cellen: naar Roubaix en dan sterven. Na de foto op Carrefour de l’Arbre werd mijn afspraak met de geschiedenis vastgelegd …
In de straten van Roubaix stuwde de adrenaline de snelheid toch weer omhoog. Mijn varkenshaar kwam recht te staan in de aanloopronde richting wielerpiste. De eindstrijd werd op de legendarische piste in mijn voordeel afgeklokt. De kasseien hebben me niet klein gekregen. ‘t Heeft bloed zweet en bijna tranen gekost! Op het grasveldje lag ik gelukzalig en languit te genieten van de welverdiende rust.
Na de diploma-uitrijking werd er van het gerstenat genoten en de groep werd voltallig na de blijde intrede van de webmaster. De laatste vermoeidheid werd weggespoeld in de beruchte douches. Tijdens een laatste bezoek aan het heilige gras werd het ‘In de Gloria’-moment net niet nagespeeld door de vrienden van Sint-Anna. De laatste Blanners druppelden binnen…
In de bus volgde de hereniging met mijn Ché-madammen. JT is de lepe trukken van het weduwschap nog niet verleerd. Na enkele biertjes, volgden enkele komische momenten in de bus. 53X11 beleefde alweer een feestje, na een sporthoogdag!
Op maandagavond lig ik hier nog na te genieten in de zetel met de tv op Nederland-Italië. Een aardig potje voetbal bij een trappistje en een zakje chips. De boog kan niet altijd gespannen staan. Als nu mijn babes mij nog zouden verwennen, ben ik in de zevende hemel, en dat een dag na mijn avontuur(tje) in de Hel. VT4 heeft mijn wensen verhoord: hotshots door hot chicks in lingerie. SCOREN!
Op de volgende,
Jacques Trappist.
De Jan Bogaert Classic.
Niet zoveel rennertjes vandaag, maar Michel, Hans, Leo, Johan, Pieter en Walter zagen het groter en gingen Parijs-Roubaix(s) rijden, dus 6 ahum vaste waarden minder.
Opvallende aanwezigen, Patrick Van De Velde en flink opgeschoten zoon en David Boel (hij kwam toe, zag dat er geen volgwagen was, meende zich om te draaien, maar herpakte zich).
En het moet gezegd, het jongste Boeletje heeft een 1e speklaagje afgeschud en het ging al behoorlijk.
Het was nochtans een zeer leerrijk ritje, of men nu naar de zondagsmis gaat of men fietst bij 53×11 op zondagmorgen, er worden je evenveel waarden bijgebracht.
Ten eerste: De laatste zullen de eersten zijn (Mattheus hoofdstuk 19, vers 30). We hebben er wat voorbij gestoken, ge kunt het niet schatten. Er was nog gerief in overvloed op de bevoorrading toen we toekwamen en jaaaaa we hebben wat overgelaten voor Boeleken en co, waaronder Walter de loper, ge kent hem wel nog, het fotomodel van op de triatlon-affiches. Banaan is naar ’t schijnt goed voor de hersenactiviteit, hopelijk heeft Ambrasje er veel van gegeten en is hij de volgende keer eens juist met zijn datum.
Ten tweede: Ook al heeft de Heer niet gul geweest met het schenken van talent aan sommige mensen, het volhoudingsvermogen en vertrouwen in eigen kunnen, maakt veel goed. We hebben het hier natuurlijk over onzen dierbare Walter. Buiten een dipje op 100 km (dat zijn zijn eigen woorden mensen) ging het verrassend goed, vond hij. Volgens mij had hij een engelbewaarder bij hem tijdens de rit. Wie goed keek, zag steeds een klein, mooi vogeltje boven onze Walter cirkelen. We hadden onze vogelkenner nu wel niet bij, maar het was wel degelijk de palenfluisteraar, denk ik.
Ten derde: Ook al is de kudde schaapjes bijna volledig, dat ene minder bedeelde schaapje wordt niet achtergelaten (zie parabel het verloren schaap). Sorry jongens, ik deed mijn best, maar kon echt niet rapper. En ik besef maar al te goed dat anders jullie gemiddelde met gemak boven de 35 zou gelegen hebben. Maar jullie hebben goed naar apostel Ivanus geluisterd en mij mooi gewacht. Waarvoor dank.
Ten vierde: Ken u plaats. Een achttal hardnekkige aanklampertjes weten vanaf vandaag wat hun plaats is op de fiets. En dan hebben we het niet over de ideale zitpositie wel te verstaan.
V.
Parijs – Roubaix
Terneuzen Vandaag was het een rit naar Terneuzen langsheen het verdronken land van Saeftinghe. Een uitstekende gelegenheid om tot rust te komen tussen de polders en de slikken en schorren van de Westerschelde, waar zeldzame en unieke vogels hun broedgebied hebben. Zo kan men diep verscholen tussen het riet ondermeer de graszanger (Cisticola juncidis), de oeverpieper (Anthus petrosus littoralis), de kleine zilverreiger (Egretta garzetta garzetta) en de grauwe gans (Anser anser) waarnemen. Alsook de scholekster (Haematopus ostralegus) en de palenfluisteraar (Walterus vanhaverus weeralus westmallus). MAAR DAT INTERESSEERT DE MANNEN* VAN 53X11 NATUURLIJK NIET NEE JONG DAT MOET HIER VOORUITGAAN WANT DAT IS HIER EEN VRIJSTUK HUP OP DIE GROTEN EN ZO SNEL MOGELIJK TOT IN WALSOORDEN AF IS AF. Maar ook tussen Walsoorden en Terneuzen komt de natuurliefhebber aan zijn trekken. Vooral bij opkomend tij zijn hier veel steltlopers te zien zoals de kluut, de rosse grutto (vooral in mei), de zwarte ruiter, de oeverloper (vooral van mei – augustus) en de zilverplevier. En uiteraard is overal de zang van de graszanger te horen. De mens probeert hier terug het evenwicht met de natuur te herstellen. Zo werden de voorbije jaren inspanningen geleverd om poldergebied MAAR DE ENIGE INSPANNING DIE TELT BIJ 53X11 IS NATUURLIJK HET VRIJE STUK ZEVENTIEN KILOMETER TOT IN TERNEUZEN HOEVEEL ZEVENTIEN HUP DEMARRAGE DAT GAT TOERIJDEN JONG STAMPEN STAMPEN STAMPEN UIT DE WEG HOEVER IS HET NOG? HIER STAAT EEN BORD TERNEUZEN DAN IS HET BEST DAT WE STOPPEN ZEKER ALLEZ WAAR BLIJFT DIE RITPETER? Maurits probeerde het in de vrij stukken met een Philippe Gilberteken, maar de rest was attent. Aan het eind van elk vrij stuk bleef Uit Sympathie rondjes rijden om te vermijden dat ook de aders in zijn andere been zouden dichtslibben. Door de regen was het ook af en toe glad en gevaarlijk. Om het noodlot te tarten reed Kris Meys dan nog eens met blauwe band-jes, destijds 10 jaar geleden gratis gekregen bij aankoop van 1 kg Blue Band boter. In de Bierhoeve zat Walter Van Haver fier als een hesp te blinken over zijn ritje dat hij voor de C-ploeg uitgestippeld had: Evangeliestraat – Bierhoeve. Er moest nog een klein beetje aan geschaafd worden maar dan was het klaar voor op de volgende kalender. (*) en vrouw Muur – Bosberg. Ivan, de ritpeter van vandaag, heeft een probleem. Hij geraakt maar niet van zijn goede benen vanaf. Op zich niet erg, alleen zitten wij ermee. Hij kloeg dat er weinig kandidaten waren om mee vooraan te rijden, buiten Harry die in de vorm van zijn leven verkeert. Dan maar zelf gans de rit op kop met een kruissnelheid van 35 per uur naar Geraardsbergen en terug. Gelukkig zorgden de Muur, de Bosberg, de Congoberg, de Hunselberg en vele anderen dat het tempo af en toe wat zakte. De versnellingen kraakten. De naam van God werd meerdere malen ijdel gebruikt… In Geraardsbergen zagen drie leden af van de beklimming van de Muur. Twee van hen, Geert Bierland en Mark Krampenberg rijden nochtans met de duurste en lichtste fietsen van gans de club. De derde partner in crime was verrassend de huidige aanvoerster in het klassement, Veerle. Kan deze competitievervalsing zonder gevolgen blijven voor het algemeen klassement? Benieuwd hoe de Disciplinaire Raad van de Vlaamse Gemeenschap hierover zal oordelen. Siemens, bijgenaamd Steven, ging er aan de lichten in Dendermonde even bij liggen toen hij doorhad dat we de brug van Dendermonde nog over moesten. Ondertussen stijgt de kasseikoorts voor de meest schokkende gebeurtenis van het jaar: Parijs-Roubais. Jacques Trappist begint zowaar cola te drinken. Pieter probeerde zijn goede benen weg te steken. Walter De Smet was in het zwart aan het trainen. Bart De Wilde kwam even de andere deelnemers taxeren. Zoals hij nu rijdt gaat hij in Roubais een paar uur op de rest moeten wachten. Walter Van Haver, op zich niet erg, alleen zitten wij ermee, komt nog net dat tikkeltje te kort om zich met de besten van de A-ploeg te meten en liet vandaag wijselijk zijn tweewieler op stal staan. Allez, al bij al een leuk ritje. De laatste 130 km even buiten beschouwing gelaten. L. De vrije rit. Het wil niet echt lukken om wat volk bijeen te krijgen op een feestdag. Altijd spannend voor het klassement of we aan 5 man gaan geraken of niet. Geert Bierland kwam toe iets na half negen, had maar 3 rennertjes in zijn ooghoek en begon prompt te vloeken dat hij voor niets uit zijn aangenaam bedje gekropen was. Maar die paniek was voor niets nodig, we kwamen zelfs aan het heilige getal 7. Maurits was ook weer paraat en mag nu officieel een tweedehands coureurken genoemd worden, het is hem deze keer gelukt Gert een paar koersschoenen af te troggelen. We kunnen van die oude vos nog een paar streken leren, mijn gedacht. We hebben voor de verandering de kleine rally eens in de omgekeerde richting gedaan. Geen vuiltje aan de lucht, geen pijlen volgen, dacht ik. Maar de nabijheid van pijlen is ook genoeg blijkbaar. Ik hoopte nog wat profijt te halen uit mijn vogezenbeentjes, maar dat was maar klein bier ten opzichte van Harry en Gert ( die vier lange ritten in de LCMT in de benen hadden ) en Dirk Smet ( die de Alpen bedwongen had ). Drie kopmannen met power op overschot, plus onze zotte Maurits die weeral maar eens niet in te tomen was. Dat zorgde bij mij voor het scenario: diep……dieper ……diepst……eraf. Tegen 40 tegenwind op een waaier en ons flinke meid moest passen na een tijd. Dat kan geen kwaad, zou Van Huffel zeggen, nu eens diep gaan en ge gaat volgende week schitteren. Mijn God wat zou ik hem graag geloven! Wat wel een voordeel is als je de tegengestelde richting volgt, is dat je ziet wie er ook allemaal de rally aan het rijden is. En jaja, het kan tellen, ons pijltjes worden lustig gevolgd. Op het terras kwam Walter zijn bruine torso wat showen en ons in de oren knopen dat je met 1 uur lopen evenveel calorieën verbrandt als met 3 uren rijden. Dat kan allemaal wel zijn Walter, maar het zorgt er natuurlijk niet voor dat je nog meekan op de fiets. Het leven is hard voor een 53×11-er! V. Axel-Hulst Vandaag was het nog eens de beurt aan een klassieke Axel-Hulst via Westdorpe. Walter Van Haver, die nog altijd een enige WestMallekes boven zijn competitiegewicht zit, was verjaard en mede daardoor gaf het feestvarken forfait voor het fietsgedeelte. De ritpeter vond nog goed zijn weg ondanks zijn donkere zonnenbril. Wel moest de rit tweemaal onverwacht omgelegd worden omwille van plots opduikende rommelmarkten. Maurits was kwaad omdat we daar niet even een bezoekje aan brachten want daar had hij zijn oude koersschoenen kunnen inruilen voor een meer eigentijds model. Maurits is namelijk niet van plan van aan zijn koersschoenen meer uit te geven dan aan zijn fiets. Wel dient gezegd worden dat de huidige generatie koersschoenen minder ventilatiemogelijkheden hebben dan de exemplaren waar hij vandaag mee rondreed. Niet veel enthousiasme tijdens de eerste vrije stukken. Te warm, te moe van de dag ervoor, of al van 6u00 aan het trainen voor Parijs Roubaix waren de excuses. Uiteraard wilde iedereen zich sparen voor het stuk tussen Axel en Hulst. Terug in de Bierhoeve probeerde de manager en tevens wegkapitein van de B-ploeg via een dubieus bewijs op een bierkaartje het aantal ritten van zijn ploeg op te krikken. Hierbij kwam al snel fraude aan het licht. Tot nader order is er dit jaar geen 31-ste april geweest en volgens de jury heeft er nog nooit een 31-ste april bestaan. Bijgevolgd wordt de rit van de B-ploeg op die dag niet gevalideerd. Wordt ongetwijfeld vervolgd. Ook gaf de ritpeter te kennen er dit jaar in Parijs-Roubaix niet bij te zullen zijn. Om hem toch nog op andere gedachten te brengen beloofde Jacques Trappist zijn poster van Ann Van Elsen in haar bloot gat op te zullen hangen in de douches van de velodroom van Roubaix. Dit bracht de ritpeter alsnog aan het twijfelen… L. Radio Nostalgie – Vogezen weekend De vakantiewoning in Cornimont was nogal krap voor 23 personen. Gelukkig zaten er bij de jongsten genoeg met bouwvakker en houthakker-genen. De sparrenbossen van Cornimont werden dan ook serieus uitgedund. Wie thuis een extra woonst wil optrekken in ecologische materialen kan een beroep doen op het 53×11 home make-over team. Jonas, Lisa, Jana, Ina, Wannes, Seppe, Delphine en Caro komen met plezier uw tuin onder handen nemen. Kort na de start van de eerste rit (500 m, afdaling) was Walter Van Haver er al afgereden. Verder werd er die dag niet met de krachten gemorst op de Col de Grosse Pierre, Col de Sapois en de Schlucht. ‘s Avonds kreeg Patricia in de keuken koppijn door 3 opdringerige verkopers van keukenhanddoeken. Waarna deze laatsten dan maar in de drank vlogen. Op dag 2 stond na de Col d’Oderen de Grand Ballon op het programma. Deze stond in het verleden altijd garant voor ontploffingen en spectaculaire tijdsverschillen. Dit jaar echter niet. Veerle wou ons boven geen tijd gunnen om even uit te blazen en van het zonnetje te genieten en kwam slechts een paar minuutjes na de laatste man boven in iets meer dan een uur. Michel was diep gegaan en bestelde in de kantine een spaghetti. Welke hij in de afdaling en de daaropvolgende beklimming van de Col de Bramont nog een paar keer opnieuw mogen opeten heeft. Bij de aankomst waren sommige renners zo moe dat ze in de zwart gevlekte witte konijnen van de buurman een nest dalmatiërs zagen. Gelukkig bracht de Pelfort en Leffe snel soulaas. ‘s Avonds vroeg Tantebenny aan zijn Annick om hun huwelijksnacht nog eens over te doen, maar Annick wou Tantebenny niet meer naar boven dragen. Omdat de Palm Royales bij Jacques Trappist niet het gewenste resultaat hadden gebracht, nam hij bij het ontbijt van dag 3 zijn toevlucht tot het P-magazine. Tantebenny liet zich elke klim begeleiden door Roy Orbison, die nog redelijk goed klimt voor al zoveel jaren overleden te zijn. Boven was Tantebenny telkens zo moe geslowd dat hij geen antwoord had op de plotse tempoversnelling van Roy. Ook in de keuken werden er iedere avond topprestaties geleverd. Wij mochten niet klagen: Croque De Bock, spaghetti Saskia, Poulet Ilsoise, frikandon à la Annick en crêpe Veerle. Waardoor Ivan met zijn rally-galletten bleef zitten. Zelfs met een gratis Ice Tea light geraakte hij er niet van af. Roy Orbison The day after Met veertien paraat, het grootste deel met benen als betonblokken, klaar voor een rustig ritje losrijden, hoopte ik. Maar Gertje had zelfs nog zin in de kleine rally, ge houdt het gewoon niet voor mogelijk. Ik wou nog Wachtebeke proberen, maar dat gunnen ze me toch nooit en toen sprak de grote Peet……. : “ Laten we een platte rit doen jongens. “ Plots werd het muisstil. Als zo een groot fenomeen durft te vragen achter een platte rit, moesten de kleppers wel diep geweest zijn, besefte iedereen. En het werden de Polders. Op zich een dikke aanrader die Polders, op een aanvaardbaar tempo dan toch…….Dat was buiten Michel gerekend natuurlijk. Meneer had zich zaterdag op de bevoorrading zo propvol gegeten, dat hij het nu hoogtijd achtte om die overtollige calorietjes er weer af te trainen. 34 tegenwind ( en zo weinig wind was er niet ) en 38 meewind, wat zorgde voor een gemiddelde waar ik al eens mee kan gaan stoefen bij mijn medemens. Opvallende aanwezige was David Boel, dat moet nu ongeveer zijn 3e come-back zijn, schat ik. Die jongen heeft iets met onze volgwagen. Ofwel zit hij erin, ofwel hangt hij eraan. We waren al vroeg terug in de Bierhoeve ( dat is zo als je wat rapper rijdt ) en Walter De Smet verorberde eerst nog smakelijk zijn zoveelste banaantje. Dan vroeg hij hoe laat het was en kwam bijna terug in de verleiding om een trappistmarathon te starten. Maar hij wist zich te vermannen en toonde dat hij soms ook wel eens karakter had. Maurits zat serieus te puffen in zijn lange broek op het terras, te witte benen beweerde hij. Maar witter dan de benen van Geert Bierland dat is quasi onmogelijk, dus niet beschaamd zijn Maurits, we zijn wel meer gewoon. V. 53×11 CLASSIC Zalig lenteweertje deze keer, het mocht wel al eens en was meer dan welkom. Zo zalig dat er talrijke rode kreeftjes te spotten waren op het terras. De miserie met de afgelijnde strepen op armen en benen kan weer beginnen. Met achttien vertrekkers stonden we voor dag en dauw al klaar om de gans vernieuwde rally aan te vatten. Het was bijna gelukt om tot de eerste bevoorrading samen te blijven, er stonden dan ook reuzegrote pijlen niewaar en iedereen weet ondertussen wel al welk effect dat geeft op sommige 53×11-ertjes. Tijdens die eerste bevoorrading werden de echte kleppers serieus zenuwachtig en werd het hoog tijd om eens te laten zien wat ze echt waard zijn. Awel, het resultaat mag er best zijn, 140 km ( niet al te plat bij momenten ) tegen een gemiddelde snelheid van 33 ( en dan zijn ze de eerste 40 km nog heel beleefd gebleven hé, want anders….) Ons B-tjes verrokken om 9u en hadden de loodzware taak om onzen dierbaren Walter mee te slepen. Ze zijn erin geslaagd om hem 6u later heelhuids terug te brengen, al was een zekere staat van ontbinding niet veraf. Die arme sukkel was zo van de kaart na de rit dat hij ogenblikkelijk Maaken mobiliseerde om hem erbovenop te helpen. Het is misschien toch geen slecht gedacht om een C-ploeg op te richten, al is het maar om de Walter een plezier te doen. Maurits kwam om 15u, volledig in uitrusting weliswaar, nog aangehold om de familietocht te beginnen. Tegen een slakkentempo vreesde hij ( hij was namelijk niet alleen ) en ging zo veel meer reclame maken voor de club, dacht hij. Een waarheid als een koe, als je traag genoeg rijdt, hebben de mensen veel meer tijd om de sponsors een paar keer te lezen. Eén klein minpuntje toch…..het moet eraf. De Aquarius-man….. Ivan jong, aan de Coca cola-man kon hij in de verste verte niet tippen. V. Week 7 Rotweer,rotweer,rotweer…….het enigste voordeel dat ik hierbij kan aanhalen is het feit dat Ivan met een fiets kwam rijden waarbij zelfs de grootste zuurpruim eens zijn mondhoeken zou krullen. Dat de fiets bijna gans roze is op zich al erg genoeg, maar de accessoires waren er pas echt over. Maar wat maakt dat nu uit voor onze straffen Ivan, op een trotinette kan hij nog mee durf ik wedden. Benny ging nog een stapje verder en was blij dat Ivan zich eindelijk had durven outen en toen sprong het gesprek plots over op condooms met aardbeiensmaak maar plots werd mijn aandacht afgeleid…. De slimmeriken keerden in Zele, dan al druipnat, hun fiets huiswaarts. De volhouders fietsten verbeten verder. Smet Raket vond het zelfs leuk al dat water,al zijn edele delen werden zo eens grondig gespoeld opperde hij….En toen gebeurde datgene waarvoor iedereen toch een beetje schrik heeft bij zo een vuil weer….een valpartij. Ik moet toegeven, ik heb nog nooit de grond van zo dichtbij gezien, best griezelig eindelijk. Zeg niet te gauw, het is weer een vrouw is een spreekwoord dat ik nu toch maar niet meer ga gebruiken want met drie vrouwelijke leden in de club die er alledrie al eens gelegen hebben, wordt dat wat belachelijk, vrees ik. En ik durf al eens beweren dat gentlemennen niet meer bestaan, maar vandaag hebben ze me gesoigneerd zulle, een dikke merci mannen. In de Bierhoeve werd er nog wat nagekaart over de pasavond, waarbij er een discussie volgde over onze smalsten zijn gewicht. Dat gewicht klonk zo ongelovig dat we dat dringend eens moeten controleren, dus wie brengt er volgende week een weegschaal mee jongens? Voor mij was het dus eigenlijk een beetje een zondag in mineur, maar Tommeken! Tommeken! Tommeken! maakte al veel goed. V. Week 6 Een toch ietwat magere opkomst voor de toch altijd wondermooie rally. De afwezigen hadden dik ongelijk want ondanks de onheilspellende weersvooruitzichten, geen spatje regen gehad. We hadden eerst een vrij kleurrijk peleton, maar al snel gingen de regenvestjes uit want onze Lieven en den Tom waren goed in form en we hadden het al vlug veel te warm. We bleven mooi op onze plaatsjes rijden, maar daar kwamen de eerste hellingskes al en al vlug werd de boel flink door elkaar geschud. Vermoesen was een beetje teleurgesteld want ondanks zijn Spaanse hoogtestage moest hij toch ettelijke plaatsjes prijsgeven. Onze Roman kreeg het ook knap lastig, maar geen nood, op de terugweg stond zijn bezemsteel ergens geparkeerd en deed hij andermaal zijn grote verdwijntruc. Onderweg kwamen we ook onze partybederver tegen uit de tegenovergestelde richting . Redelijk wat aangekomen en een lichtjes aangeschoten hoofd, maar de meesten herkenden toch duidelijk onzen dierbare Walter in dat individu. Hij werd dan ook zeer gepast en uitbundig begroet. De Bierhoeve was gesloten en Hans zakte meteen weg in een oeverloze depressie want hij had zich zo verheugd op een weerzien met Kelly. Maar we kregen hem er snel bovenop toen we hem beloofden om naar den Herberg (het St-Ans trappistencafé) te gaan. Ook Walter De Smet was bijna in extase toen we hem, na veel bewijsmateriaal voor te leggen, konden overtuigen dat het geen 13u10 maar 12u10 was. De daaropvolgende vreugde was zo groot dat de Westmallekes elkaar vrolijk mochten opvolgen….. PS Leentje De Cock is in de Colruyt gesignaleerd met een voorraad Aquarius en ze heeft zich laten ontvallen dat ze hevig aan het spinnen is om zich volledig klaar te stomen voor het lidmaatschap van de B-ploeg! We mogen haar dan zeker niet vergeten te verwittigen dat het nu donderdag pasavond is hé… Veerle Week 5 Weeral maar eens slecht weer en toch zoveel blije fietsertjes op post. Overtollige paaseitjes die er bij sommigen moesten afgetraind worden en de snel naderende rally zal er ook wel voor iets tussen zitten, denk ik. Jack was zelfs op tijd uit zijn bedstee geraakt en dat met zo een gigantische nieuwe voorraad whisky in huis, flink zulle jongen! Kris Cross heeft zijn pluimen dik verdiend vandaag. Eerst en vooral heeft hij nooit zijn stafkaart moeten bovenhalen en ten tweede had hij in Moerbeke op een strategische plaats gezorgd voor een heuse bevoorrading die tot ieders verbeelding sprak. Banaantjes, cake en drie soorten jenever (een ferme gemiste kans, Walter) Het vrije stuk was er één met veel commotie. Dirk had een verkeerde ‘meet’ voor ogen. De ritpeter had nochtans duidelijk het eerste rond punt aangeduid als eindpunt en als politieman zou je nu toch moeten weten wat een rond punt is, niewaar? Een triestig voorvalletje is wel de koude oorlog tussen Michel en Geert Bierland. Vercammen is zo diep en zwaar teleurgesteld over de beslissing van het bestuur om de tweede paasdagrit niet te laten meetellen, dat hij alle contact met Michel ten stelligste mijdt. Maar dat verdriet slijt wel (bij mij is het al beter) volgende week zijn we weer allemaal terug dikke vriendjes! Ondertussen staat bij Michel de telefoon roodgloeiend. Nogal wat leden die die dag voorbij de Bierhoeve gefietst hebben menen van ook recht op een extra rit te hebben… IDAWTB Week 4 Het beloofde niet veel goeds voor mijn rit naar Laarne, ‘s woensdags zou ik van in Antwerpen mijn rit gaan verkennen, want dit was de enige dag dat ik tijd had, maar nog voor ik Temse gepasseerd was en ik nog aan de 90 km van de rit moest beginnen had ik al 3 hagelbuien op mijn rug gekregen en besliste ik maar om gewoon naar huis te rijden. Ik keek ‘s avonds naar het weerbericht en zag dat ze voor zondag nog beter weer voorspelden; nog wat kouder en sneeuwbuien erbij… dit beloofde niet veel goeds… En toch, vrijdagavond op het concert van Anouk, waar ik walter om de 15 min van drank moest voorzien om hem wakker te houden, wist ik dat alles goed kwam… 26 enthousiastelingen stonden klaar aan het vertrek en droomden al van een overwinning op de “via roma” in appels. Doch uiteindelijk ging hier maar één man winnen, de sterkste, die in de winter meer getraind had als Ivan… Het was tegenwind te vertrekken maar met de zon in het aangezicht was het toch aangenaam rijden op kop, maar niet voor de man naast mij, kriskross had de dag voordien gans de dag in zijn nieuw huis gewerkt en zijn bureauneusje was kapot van het stof en met de kou deed dit geen deugd natuurlijk… Voor we het wisten waren we al voorbij zeveneken en begon het eerste vrije stuk richting kalken, 7 km tegenwind…Velen begonnen gretig maar begrepen al snel dat het onmogelijk was om alleen of met twee voorop te blijven met de tegenwind en het einde van het vrije stuk werd dan ook beslecht in de spurt waar ik lieven zijn goeie benen eens testte… Die jongen heeft veel in zijn mars, juist nog wat meer power en hij wordt een winnaar…net zoals mathieu, ze zouden een sterk duo kunnen worden in de plaatselijke koerskes…Lieven vertelde me trouwens dat hij de vorige dag gaan koersen was en de 12e plaats behaalde…dat belooft… Na het vrije stuk kreeg ik mijn schoonbroer naast me die maurits eens ging tonen dat de beteren ook op kop kunnen rijden, doch na een tiental km begreep tom dat hij stilaan het duel in appels met maurits aan het verliezen was en hij besloot zich terug in de buik van het peleton te nestelen… Wetteren en Serskamp kwamen in zicht en daar was onzen bams natuurlijk om mij op de stukjes vals plat het juiste tempo aan te geven, Gezwind ging peter op en af de kaskes doch na een 15 km zei hij tegen me dat hij eigenlijk zijn vrij stuk van appels al aan het rijden was, maar juist op dat moment kwam er hulp uit een onverwachte hoek, de 2 weken vermiste en met carnavalitis herstellende jack vroeg of hij me wat uit de wind moest zetten om me wat te kunnen sparen voor het vrije stuk. Ja das vriendelijk zei ik, maar juist op dat moment hield onzen bams het voor bekeken en reed ik dan maar verder met jack de laatste 10 km richting appels… jack bedankte voor het vrije stuk in appels want ‘snachts in bed kreeg hij een nachtmerrie, hij dacht dat hij geen eitjes had voor bram en vic…Maar zijn droom bleek werkelijkheid, ze waren de paaseieren inderdaad vergeten en gert moest moest zijn overwinning in appels noodgedwongen ruilen voor een bezoek aan alle regionale bakkers… Nog voor we het centrum van appels binnenreden, werd er al serieus gedrumd door Vito om een goed plaatsje te bekomen voor de finale, doch iedereen hield zich keurig achter mij tot ik de boel in gang floot en de snelheid de hoogte injoeg tot een veilige 46 km/u. De kopposities wisselden snel en de eerste serieuze aanval kwam er van Dirk Smekens doch na het opdaaien naar rechts aan de dender begreep hij dat het tevergeefs ging zijn met die felle tegenwind. Daarvan profiteerden 3 anderen, walterdsm (alias “guido”), lievenver en bennycl sloegen de handen in elkaar en hadden al gauw een 200 meter voorsprong op het peleton waar iedereen schrik had om zich op te blazen in de tegenwind. Ik vond het wat saai worden en besliste dan maar om naar het drietal toe te rijden doch aan de viaduct was onze voorsprong reeds tenietgedaan… Ik ging nogmaals vol door op de viaduct in de hoop van een tweetal klasbakken mee te krijgen maar kreeg geen hulp. Bij het opdraaien van de laatste rechte lijn kwam alles terug tesamen en ik bereidde me voor op de spurt, toch op een 700m van de finish besliste Joeri daar anders over…Met een snedige demarrage flitste hij à la Cancellara tegen meer dan 50 km/u weg en door een kleine aarzeling in het peleton had hij vlug 150m en de vogel was gaan vliegen…Gertvg probeerde nog om het gat te dichten maar joeri viel niet meer stil won het eerste vrije stuk in appels met bravoure. Dit was een overwinning voor zijn mieke denk ik die deze week een operatie moest ondergaan aan haar appendix. Langs deze weg veel beterschap mieke van gans de club en hopelijk tot binnenkort op de fiets… Na het vrije stuk bleek dat Vito vermist was maar later bleek dat hij zijn vrienden van den olympos eens gaan bezoeken was om zijn nederlaag in appels te vergeten… tot volgende week zekers en iedereen een zalig paasei… Michel Volgende week: Week 3, de ritpeter vertelt… Even een kort verslagje van de rit van vandaag… Bollebeek ? Where the F**CK ligt Bollebeek ?? Juist, in de buurt van Asse dus, tussen Mollem en Kobbegem… Al hebben we het wat die eerste steentjes betreft vandaag al bij al zeer bescheiden gehouden…nogal best want Tom De Kerf liet zich bijna verrassen op de natte kasseitjes in Kobbegem maar deze volleerde speedwayfreak kon zijn aluminium ros (en driftend achterwiel) nog net temmen ! Maar laat ons bij het begin beginnen…. In de achterhoedegevechten op diezelfde helling noteerden we een felle strijd tussen Veerle en Walter VH die nipt werd beslecht in het voordeel van de laatste ! Walter had immers vrijdagavond nog interval getraind op de piste…Op die van het Kuipke Walter ??? Ha neen…die van het Kaaiplein… Op de kasseien van Kobbegem noteerden we nog een platte band van de ritpeter die vlug zijn bandje wisselde…’t is te zeggen voor sommigen nog niet vlug genoeg…hier en daar viel zelfs het woord “amateur….” Via Malderen en Buggenhout nam Lieven (weeral) de troepen op sleeptouw richting thuiskroeg…waar de rijstpap met bruine suiker (en plastieken lepelkes Walter…) werd gesmaakt ! Ciao bambinos !!! Tom De Beer Week 3, een deelnemer vertelt: De 3e rit vandaag en wederom waren de weersvoorspellingen niet al te mals. Maar toch waren er 20 A’tjes en 4 B’tjes (waaronder Ambrasje,terug met bijna herstelde longskes en Celientje, terug na haar duikje). De harde kern wordt dus groter jongens en meisjes, de strijd is definitief losgebarsten. Zelfs het watje met de grote mond was paraat, al was het, naar aloude gewoonte, maar weer half. Zijn uitvlucht was een zware looptraining op vrijdag en 80 km met de fiets op zaterdag, maar als dat al niet meer te verteren is….spijtig dat ik het moet zeggen maar mij ruikt dat naar de eerste tekenen van aftakeling. Geen nood, plaats genoeg bij de B’tjes, ze staan al met hun armpjes open. Het was een mooie rit, licht heuvelachtig volgens de kalender, maar dat licht mocht er van mij gerust af. We hebben zelfs ‘de bollen’ gezien. Spijtig dat Jacques bij de B’s reed, anders hadden we zeker wat extra achtergrondinformatie gekregen. Lieven heeft zijn handdoekfoutje mooi rechtgezet door gans de rit op kop te rijden. Hij rijdt nu elke zaterdag steevast naar de Muur (hij is hem daar een appartementje aan het zoeken naar het schijnt) en je ziet dat werpt zijn vruchten af. Na de rit waren er nog de pikante douche-verhalen van Peter Van Huffel uit zijne koerstijd. Iets met klokhuizen,stukken zeep,spankoordjes en scharen….rare tijden waren dat. (IDAWTB) Week 2 Vandaag was het een rit voor de echte bikers, diegenen die regen en wind trotseren en het dan nog leuk vinden ook. De mietjes bleven thuis met zo een weer. En we weten allemaal, beste mensen, wie er de grootste mond heeft maar tegelijkertijd natuurlijk ook een mega-watje is, jawel… De rit was gepland naar Londerzeel en hoewel de ritpeter blijft beweren dat we het grondgebied van Londerzeel geraakt hebben, zijn er toch velen onder ons die daar serieuze twijfels over hebben. Het was nog maar de 2e rit van het nieuwe seizoen maar toch is het woord ‘klassement’ al meerdere malen gevallen. Geert Vercammen is er zelfs zo hard mee bezig dat hij zijn connecties in Kortrijk aan het bepraten is om de datum van de communie van een familielid te verleggen zodat hij in April geen rit moet missen. In de vrije stukken begint Mathieu al echt de kneepjes van een echte coureur onder de knie te krijgen, eerst het juiste wieltje van een argeloze clubgenoot zoeken en dan op de gepaste moment de genadeslag. Na de rit konden we ons droogwrijven met de frisse handdoekjes van Rita. Lieven moet duidelijk zelf zijne was nog niet doen want die droogde er doodleuk ook zijn botjes mee af. We konden hem nog net tegenhouden of hij was er zijn fiets mee aan het kuisen. Walter Smet had zaterdagavond een uitgelopen verjaardagsfeestje maar heeft zijn slaaptekort voor een stuk in de Bierhoeve kunnen inhalen. Hans deed een schijnbeweging en deed alsof hij kou had (hij dacht zo Kelly naar hem toe te lokken om zijn bevroren ledematen op te warmen) maar Rita kwam af met een fleece-dekentje. Einde schijnbeweging. Voor de rest waren er nog de wilde carnavalverhalen van onze voorzitter, waarbij de Gert natuurlijk niet gespaard bleef. Misschien moet Gert toch ook eens het drinkplan van Michel (drie pintjes, een mazoutje, drie pintjes dan een mazoutje…) proberen, dan kan hij waarschijnlijk toch iets langer wakker blijven. Gelukkig is er nog altijd onze PDG die zijn welpjes ieder jaar trouw in het oog houdt met carnaval, zodat er geen zware brokstukken gemaakt worden. (IDAWTB) Week 1 Vandaag was het de eerste rit van het nieuwe seizoen. Een eerste gelegenheid om te zien wie er deze winter een paar boterhammekens te veel gegeten heeft, of wie er een paar boterhammekens te weinig gegeten heeft. Daarom werd er gekozen voor een gemakkelijk ritje om het zelfvertrouwen van zij die de topvorm nog niet te pakken hebben geen deuk te geven. Van bij de eerste meters kwam het al tot een heftige discussie tussen Walter Van Haver (nog niet echt superscherp afgetraind) en iemand van onze vrouwelijke leden. Deze laatste won het pleit om een plaats op de vierde rij in het peloton. |